Morgen kan het anders zijn
Stel jezelf voor: Je hoort de wind door de straten waaien en druppels tegen de ramen kletteren. Maar, je moet de deur uit. Je bent je leven aan het leven, de dingen aan het doen die normaal voor je zijn, je tijd aan het opvullen met dingen die belangrijk voor je zijn. Ietswat gehaast, omdat je absoluut geen zin had je door dit gure weer jezelf voort te bewegen, struikel je de deur uit. Een auto passeert en zijn banden raken precies de plas die voor je ligt.
Je loopt de straat uit richting daar waar je heen moet. De wind waait nog wat harder, waardoor je besluit niet opzij te kijken voor het oversteken. Het is tot slot van rekening een zebrapad waar je overheen gaat; mensen moeten voor jou uitkijken. Je vervolgt je weg. Net voordat je de stoep bereikt, ligt ook daar weer een grote plas waar je omheen moet.
Lichtelijk geïrriteerd, maar gewend aan de samenloop van omstandigheden, ontwijk je de plas en wil je de stoep op. Helaas haal je de stoep niet. Een auto schept je. Je vliegt door de lucht en landt een kleine 10 meter verder op het harde, natte asfalt. Je maakt vaag mee dat er mensen zich om je heen verzamelen, maar dan wordt alles zwart.
Je wordt wakker in het ziekenhuis en het ziet er niet best uit voor je. De mensen waar je van houdt zitten om je heen en een daarvan houdt je hand vast. ‘Wat is er gebeurd?’ vraag je hen. De stilte is zo aanwezig, dat het bijna het gepiep van de hart monitor overheerst. Je geliefden barsten in tranen uit. Je wilt je bewegen, maar pijnscheuten houden je op je plaats. Op dat moment komt de dokter binnen en die vertelt je dat ze je met spoed hebben geopereerd en je veel inwendige bloedingen had. Kneuzingen en botbreuken zijn ook aanwezig. Het scheelde een haartje, of je had dood geweest.
Daar lig je dan. Stel jezelf voor dat jij degene bent die daar ligt, of dat jij de dierbare bent die daar zit. Kijk nu eens naar jouw leven. Blik er op terug, sta er bij stil. Als dit jou straks overkomt of jouw geliefde overkomt, is dan alles wat je nu doet in je leven je waard? Zijn er dingen die je nog moet afsluiten of nog waar moet maken? Zijn er dierbaren die je liefde verdienen, mensen thuis waar je te weinig tijd voor maakt? Maakt je werk je gelukkig? Heb je al genoeg van de wereld gezien? Zijn je vrienden de juiste voor je? Is die luxe jou je alles waard? Zijn er dingen die je maar blijft uitstellen, met het risico dat het ooit te laat is?
Ben je oprecht gelukkig? En zo niet, wordt het dan geen tijd om jezelf gelukkig te gaan maken?
Dagelijks overlijden er duizenden mensen die zeggen: ‘Ik ga nog lang niet dood!’ Erger nog, dagelijks gaan er duizenden mensen de deur uit dingen te doen waar ze op het sterfbed spijt van hebben.
Wees een realistisch. Durf te beseffen dat jij morgen op dat bed zou kunnen liggen. Hoe kan je alles uit het leven halen, als je het leven niet als alles beschouwt?
コメント